Ad
69 jaar, gepensioneerd

Klachten: heup links, darm en liesbreuk

Rond de tijd dat mijn pensioendatum in zicht kwam, waren er toestanden op het werk. Net in dienst bij een nieuwe organisatie van 60 personen, vonden binnen een jaar tijd twee zelfdodingen plaats. Op de avond voor mijn vakantie werd ik gebeld door iemand die geacht werd mij leiding te geven, maar die tijdens het telefoongesprek van het begin tot het einde alleen maar kon schreeuwen. Tot overmaat van ramp disfunctioneerden de bedrijfsarts en het bedrijfsmaatschappelijk werk. Ik voelde me onheus behandeld, vernederd en onveilig en kreeg een dag later forse en aanhoudende pijn in nek en schouders. Inmiddels is het jaren later en zie ik dat een verdrongen krenking zich meldde in het lichaam.

Destijds bood een vaststellingsovereenkomst de opening naar vertrek. Ik kreeg eervol ontslag. Eindelijk vrij? Nee. Ik meende dat ik met dit alles kon omgaan, maar onbewust waren er sterke gevoelens van verraad en onmacht getriggerd. Ik bleef last houden van de krenking. Mijn vroege jeugdervaringen, die daaraan ten grondslag lagen, vereisen een apart verhaal en daar laat ik het bij.

Er ontstonden verschillende klachten. Ik had last van een gesprongen aambei, die ik -achteraf gezien- beter niet had moeten laten opereren. Nu kwam daarbij: obstipatie, a-symptomatische liesbreuk, heftige pijn in mijn bekken en linkerheup. Mijn actieradius voor lopen met een stok nam af tot de 400 meter van de voordeur naar het bankje in de bushalte. Nogal een verschil: van de vitale man die in het verleden de marathon van Rotterdam liep, naar de bijna invalide man die met een stok moest lopen.

Ik bezocht huisarts, sportarts, fysiotherapeut, orthopeed, chirurgen en de pijnpoli. Verschillende behandelingen maakten mij niet beter, maar slechter. Ik zocht verder en kwam bij ‘Emotie als Medicijn’ (boek en werkboek) van Nienke Feberwee. Ze leerde mij dat diepe gevoelens de oorzaak van mijn pijn en klachten konden zijn, maar dit bracht mij niet meteen bij de eindstreep.

Met verstandelijke overtuigingen over hoe om te gaan met mijzelf en anderen was ik in het leven een heel eind gekomen, maar mijn gedachten bleken toch niet altijd te kloppen. Iets dat ik van huis uit niet had meegekregen was om mijn emoties uitdrukkelijk aandacht te geven en om die goed te ordenen. Het vluchten van mijn gevoel naar mijn denken was decennia lang goed gelukt, maar was als een boemerang keihard bij mij terug gekomen.

Een van de keerpunten was bij een psycholoog, die zich had toegelegd op de haptonomie. Uit zijn behandelingen werd mij duidelijk dat ik te veel eiste van mijzelf, omdat ik dacht dat het goed was. En dus verwachtte ik ook te veel van anderen. Ik kon mijn paradigma van goed/fout maar beter veranderen naar prettig/onprettig en mijn eisen wat verzachten. Zo begon mijn reis van onprettige gevoelens met een hoge intensiteit en energie (woede) naar onprettige gevoelens met lage energie (verdriet) en vandaar naar acceptatie en berusting in het feit dat dingen anders kunnen lopen dan gewenst en voorzien. Van pijn in de heup is geen sprake meer. Bij een heel specifieke beweging is er gevoeligheid in de liesstreek, die mij herinnert aan ‘oud zeer’. De dikke darm ervaar ik als een erg gevoelig deel van mijn systeem voor ‘in balans zijn’.

Mijn conclusies: een chirurgische ingreep voor een a-symptomatische liesbreuk is geen garantie voor het verdwijnen van de pijn; de uitslag van een radiologisch onderzoek naar ‘versleten heup’ is eerder een opmaat voor een diagnose-behandelcombinatie voor de orthopedisch chirurg dan een bijdrage aan ‘mind-body’ geneeskunde. De pijnpoli is zuiver symptoombestrijding en er is te weinig kennis van de emotionele oorzaken van klachten en de mogelijkheden tot herstel.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Is mijn ervaring uniek? Ja. Is er ook een meer algemene les? Ja, mijn onverwerkte krenking vond een uitweg in mijn lichaam. Mijn boodschap aan de gezondheidszorg? Heel de mens en niet alleen het lichaam, los van de levensloop, geest, gevoelens en emoties. Stop met het regulier medisch model, dat niet verder komt dan symptoombehandeling.