Ashley
30 jaar, verpleegkundige

Klachten: duizeligheid, PPPD, ontschepingsziekte (MdDS), vestibulaire migraine, hersenmist, hoofdpijn, huidklachten, nachtzweten, astma, chronische hyperventilatie, burn-out

Mijn hoofdpijn en duizeligheidsklachten ontwikkelden zich eind 2019, tijdens een drukke periode in mijn leven. Ik had net een nieuwe baan, was – tegen mijn buikgevoel in – aan een verdiepende opleiding begonnen én organiseerde tegelijkertijd mijn trouwerij. Daarnaast legde ik veel druk op mezelf om te blijven influencen op Instagram, wat ook tijd en energie opslokte.

Toen in maart 2020 de Corona-pandemie Nederland bereikte moest ik geregeld de datum en andere zaken wijzigingen voor onze bruiloft. Ik kreeg lange episodes van hoofdpijn, daarna was ik geregeld duizelig, zat mijn ademhaling hoog en ervoer ik veel onrust omdat ik zoveel ‘moest’ van mijzelf. Ik was heel verdrietig, vooral omdat niets rondom de bruiloft ging zoals ik het voor ogen had.

Op een gegeven moment kreeg ik ook op mijn werk een draaiduizeligheidsaanval. Ik liet niks merken aan mijn collega’s en ben aan het eind van mijn dienst in de auto gestapt en naar huis gereden. Deze aanval hield drie tot vier uur aan. Ik had koude rillingen en moest enorm veel overgeven. Ik kreeg de diagnose vestibulaire migraine.

Vaak dacht ik terug aan die heftige aanval en focuste ik mij daarop. De klachten werden erger en erger; ik had 24 uur per dag het gevoel dat ik op een deinende boot zat en zonder vaste grond. Ik voelde mij enorm angstig en bleef maar doorgaan, ondanks het schreeuwen van mijn lichaam. Zelfs al moest ik tijdens mijn werk overgeven en tolde de wereld om mij heen; ik zou mezelf niet ziekmelden.

In december 2020 raakte ik in een burn-out en kwam ik volledig thuis te zitten. Ik kon zelfs niet meer mijn eigen boterhammen smeren en voelde mezelf in overlevingsstand staan. Ook had ik op internet gelezen dat PPPD een chronische aandoening is, waar je mee zult moeten leren leven. Door deze kennis verergerden de klachten nog meer en werd ik zelfs depressief. Ik begon te nachtzweten, wekenlang aan een stuk te rillen, kon vrijwel alleen maar huilen en had last van hersenmist. Ik kon nauwelijks meer participeren in simpele, dagelijkse gesprekken.

De huisarts verwees mij naar het ziekenhuis voor onderzoeken aan mijn evenwichtsorgaan. Daar bleek niets aantoonbaars mis mee te zijn. Ik had een tijdlang gesprekken met een praktijkondersteuner en een psycholoog. De fysiotherapeut deed de Epley-manoeuvre bij me, een oefening met het hoofd die bij evenwichtsproblemen wordt ingezet. Dit had geen effect. Bij een doorverwijzing naar de longarts bleek ik ook nog astma en chronische hyperventilatie te hebben. Hiervoor volgende ik een cursus Buteyko-ademhaling.

Op den duur ging ik op nog meer ‘alternatieve paden’ op zoek naar mogelijke herstelkansen, want iets in mij geloofde toch niet dat dit chronisch zou zijn. Ik volgde een homeopathische behandeling en ging naar een voedingscoach. Ik deed qi gong, onderging massages voor tijdelijke stress-reductie en kreeg cupping-therapie. Ik onderging een Atlasprofilax om mijn bovenste nekwervel recht te zetten (die verantwoordelijk kon zijn voor de duizeligheid), liet een MSK-arts mijn skelet rechtzetten (dit hielp deels), deed wekelijks yoga en onderging een aura- en chakra-reading.

Op een gegeven moment noemde de KNO-arts ‘angstremmers’ als één van de behandelmethoden van PPPD. Toen dacht ik ‘hé, dan zit het dus tussen mijn oren en is er niets stuk. Dat is goed nieuws!’ Ik had mezelf intussen al in onbewust verdrongen emoties verdiept en was ervan overtuigd dat dit de oplossing voor mij ging zijn. Ik pakte allerlei methodes aan om ermee aan de slag te gaan. Ik was eerder al naar een retraite geweest, waarin heling door verdrongen emoties aan te durven gaan centraal stond. Daar ontdekte ik dat ik voortdurend bezig was hulp buiten mijzelf te zoeken en dat ik te veel in mijn hoofd en in de oplos-modus zat, waardoor ik achteraf gezien niet in mijn gevoelswereld kon zakken.

In die tijd las ik boeken met ervaringsverhalen en informatie over het doorvoelen van emoties, en integreerde deze in mijn leven. Ik las onder meer over de TMS-visie en kwam de podcast van Milou Pelle (The_New_Mi) tegen. Naast veel herkenning en inzichten vond ik er ook mijn handvatten, die terugkijkend op de situatie de doorslag hebben gegeven. Ik ontdekte dat ik vanuit perfectionisme veel ‘moest’ van mijzelf. Ik wilde voldoen aan de verwachtingen (vaak ten koste van mijzelf) en was bang om afgewezen te worden en buiten de groep te vallen als ik mezelf zou zijn én mezelf zou uitspreken. Ik heb al deze angsten heel goed doorvoeld.

Wat mij ook hielp was om herhaaldelijk aan mezelf te bevestigen dat ik niet kapot was. Dit zorgde ervoor dat ik steeds minder angstig voor mijn klachten werd. Hierdoor namen zij al beetje bij beetje af. Doordat de angst afnam kon ik ook meer uit mijn hoofd komen, en mijn lijf in.

Verder probeerde ik onbewuste patronen te ontdekken, wat lukte door te schrijven. Ik schreef aan het eind van iedere dag ongefilterd op hoe het voelde wat ik die dag beleefd had, waardoor ik tot inzichten kwam. Op het moment van schrijven dacht ik niet zoveel na als wanneer ik erover zou praten. Verder vond ik schrijfopdrachten uit het boek Weg van de pijn helpend, zoals de oefening waarin je alles opsomt waaraan je je ergert of boos over bent. Het van mij afschrijven ervaar ik als helpend. Maar ook zelfreflectie na triggerende situaties brachten mij veel inzicht. Naast het perfectionisme ontdekte ik bijvoorbeeld ook een pleaserig deel in mezelf.

Inmiddels gaat het hartstikke goed met mij! Ik spreek mezelf uit, sta stevig in mijn schoenen en speel de hoofdrol in mijn eigen leven, in plaats van een bijrol. Mijn klachten zijn zo goed als verdwenen. Af en toe, tijdens een heftige periode, wil de duizeligheid nog weleens even de kop op steken. Maar dan weet ik wat ik te doen heb: rustig en dicht bij mijzelf blijven én emoties doorvoelen. Dan zakken de klachten vanzelf. Ik sta veel bewuster in het leven, ik geniet van elke dag, ben weer aan het werk, heb mijn hobby fotografie weer opgepakt én ben zelfs moeder geworden!

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg is dat alle krachten veel meer gebundeld mogen worden. Er leidt niet één oplossing naar herstel; er zijn meerdere paden die bewandeld kunnen worden. Daarnaast vind ik dat een klacht vaker bij de wortel aangepakt mag worden, in plaats van enkel te werken aan symptoombestrijding.