Marian
61 jaar, re-integratiebegeleider

Klachten: been en heup

De pijnklachten in mijn rechteronderbeen en linker heup begonnen in 2014. Ik had een heftig auto-ongeluk gehad en ging door een hele drukke periode, zowel op werk als privé. Ik had veel pijn, kon niet meer sporten, had moeite met zitten en autorijden werd steeds lastiger. Met sporten en autorijden ben ik toen noodgedwongen gestopt.

Na een half jaar van fysiotherapie, scans en medicatie belandde ik bij de pijnpoli. Daar wisten ze zich geen raad met mijn klachten en zeiden ze dat ik ermee moest leren leven. Inmiddels bevond ik me ook midden in een scheiding; mijn relatie was na 25 jaar verbroken, ik had geen huis en ervoer veel fysieke klachten.

Vrienden en familie steunden mij. Ik vond een nieuwe woning en kreeg hulp bij de verhuizing en het huishouden. Vrienden kwamen koken. Dat hielp mij enorm, niet zozeer om te praten over de klachten maar wel om in verbinding te blijven met de maatschappij. Zo goed en kwaad als het ging bleef ik ook werken. Dat was een uitdaging, want voor mijn werk moet ik veel autorijden. Ik switchte naar de trein.

Met vallen en opstaan ging het leven verder, maar het bleef aanmodderen. In 2022 besloot ik het roer om te gooien. Ik nam drie maanden vrij en ging een deel daarvan naar een ashram (yoga-meditatiecentrum) in India. Daar kwam ik mijzelf tegen. Door de muziek en de zang kwamen veel onderdrukte emoties zoals angst en verdriet los en werd ik me heel bewust van mijn gevoelens.

Het was voor mij meteen duidelijk dat de angst, die vooral ’s nachts ontstond als ik alleen was, te maken had met vroeger. Aan de ene kant was het natuurlijk heel heftig om dit te voelen, aan de andere kant voelde het ook als een doorbraak. Dat gaf hoop. De mensen van de ashram waren heel warm en begripvol.

Terug in Nederland maakte ik via een vriendin kennis met Stichting Emovere. Ik kreeg veel informatie en las verschillende boeken waaronder The Mindbody Prescription van John Sarno en Weg van de pijn van Saskia de Bruin. De literatuur geeft aan dat er drie belangrijke pijlers zijn waarom mensen deze klachten kunnen krijgen: jeugdtrauma, persoonlijkheidskenmerken en een trigger in het heden. De drie pijlers herkende ik goed. Ik heb persoonlijkheidskenmerken als pleasen, controle willen houden en alsmaar doorzetten. Ook heb ik een onveilige jeugd gehad.

Door er veel over te lezen, kreeg ik meer inzicht en acceptatie. Dat was het keerpunt: ik ontdekte dat er fysiek niets aan de hand was, maar dat mijn klachten met emoties en gedragspatronen te maken hadden. Met kleine stappen kwam toen, eind 2022, langzaam het herstel.

Omdat ik houd van bewegen ging ik elke dag wandelen, steeds een beetje meer. Ik werd me veel bewuster van mijn grenzen en ging hier ook naar luisteren. Ook begon ik met hypnotherapie. Deze therapie haalde de spanning van mijn systeem af. Langzaam kwam het geloof terug en dacht ik bij mezelf: ‘zou herstel dan toch mogelijk zijn?’

Mijn gezondheid blijft kwetsbaar maar gaat inmiddels steeds beter. De angst dat het ‘weer fout gaat’ is een valkuil, dus daar probeer ik bewust uit te blijven. Angst is een voedingsbodem voor de hersenen en brengt het risico voor een toename van pijn. Ik ben mij nu veel bewuster van het gevoel dat onder de pijn zit en richt mij daarop. Ik geef nu veel beter aan wat er in mij speelt. Sommige mensen in mijn omgeving moeten daaraan wennen en af en toe geeft dat wrijving. Toch voelt het goed en krachtig.

Een grote wens is uitgekomen: ik ben weer, gedoseerd, aan het hardlopen. Ook werk ik steeds meer met cliënten die soortgelijke klachten hebben. Het is heel inspirerend om met hen een reis te maken waardoor ook zij het vertrouwen krijgen dat het anders kan.

Mijn advies aan anderen is meervoudig. Blijf bewegen, bijvoorbeeld door te wandelen of biodanza te doen. De pijn betekent niet per sé dat er fysiek iets kapot is, dus door te bewegen help je de doorbloeding en maak je het zenuwstelsel rustiger.

Ook is het belangrijk om te blijven zoeken naar een oplossing en niet op te geven. Zorg daarnaast voor kennis (uit boeken of bijvoorbeeld de site van Stichting Emovere www.depijnvoorbij.nl), herken je eigen kwaliteiten en valkuilen en richt je op je emoties in plaats van op de pijn. Tot slot helpt sociale steun enorm, vooral om samen energie-gevende activiteiten te doen.

Een volgende stap is voor mij dat wij dit als ervaringsdeskundigen bekend gaan maken bij artsen, fysiotherapeuten en revalidatiecentra. Mijn advies is: ga het gesprek aan, deel de informatie en wijs ze op Stichting Emovere.