Eveline
46 jaar, kinesioloog en bioloog

Klachten: niet-aangeboren hersenletsel (NAH), concentratie- of aandachtsstoornis, duizeligheid, hoofdpijn, overprikkeling/prikkelbaarheid, vermoeidheid, depressie

Door een ernstig fietsongeval in 2006 raakte ik bewusteloos en kwam in het ziekenhuis terecht. Ik werd gediagnostiseerd met NAH. Gedurende 3,5 jaar volgde ik revalidatie en reïntegratie. Hierna kwam ik terecht in een nieuw leven waarin ik eigenlijk erg ongelukkig was. Ik had nog veel klachten en ik was iemand geworden die ik helemaal niet wilde zijn. Ik voelde me machteloos, overprikkeld, moe, boos, gefrustreerd. De maatschappij en mijn medemens gingen snel en ik ging traag. Ik bleef proberen mijn situatie te verbeteren: ik deed verschillende laagdrempelige sporten, volgde diëten en droomde over ander werk. Dat hielp niet. Het leek of ik steeds weer in een terugval zat, in een loop. Ik kwam er niet uit. Mijn leven met NAH was eenzaam. Ik leefde, maar leven met NAH was echt niet te doen. Ik was continu aan het overleven en voelde me buitengesloten.

Dit heb ik uiteindelijk overwonnen. 12 jaar na mijn ongeluk liep ik tegen een lichaamsgerichte therapie aan: kinesiologie. Ik ontdekte dat er onbewust negatieve emoties waren, die invloed hadden op mijn lichaam. Ik merkte dat aan sensaties zoals pijn, gevoel van zwaarte, overprikkeling en stijfheid. Door deze aan te pakken, kon het zich oplossen. Bij mij waren het boosheid, angst, schuldgevoel, schaamte en onbegrepen of buitengesloten voelen. Deze emoties zaten vast en die droeg ik dus al jarenlang met me mee. Speciale oefeningen gaven mij de mogelijkheid om toegang te vinden tot deze emoties. Ik leerde er contact mee te maken, ze te voelen en daarna te uiten waardoor mijn energie weer ging stromen.

In een speciale Trauma Stress Releasebehandeling werd ik geholpen om terug te gaan naar het moment vlak na mijn fietsongeluk. Destijds was ik bewusteloos. Nu werd ik uitgenodigd om dat bewust te herbeleven. Ik kon uitspreken hoe ik me destijds voelde. Ik ervaarde dat ik helemaal alleen was en voelde onmacht dat niemand mij hielp. Dat voelde zo intens verdrietig. Ik kreeg de kans dat alsnog te uiten. Ik voelde een diepe ontlading. Daarna was ik enorm opgelucht, er was meer ontspanning en ik voelde ook minder fysieke pijn. Dit motiveerde mij enorm om verder te werken aan mijn herstel. Ik realiseerde me dat ik daar nooit vertrouwen in had gehad. Ik werd weer soepel, kreeg meer energie en mijn vrolijkheid kwam terug.

Ik besloot na mijn herstel een boek te schrijven om mijn kennis en ervaring te delen over hoe ik van mijn NAH-klachten ben afgekomen. Dit kwam in 2023 uit. Nog steeds ben ik regelmatig gefrustreerd over het feit dat je als patiënt in Nederland onvoldoende wordt geholpen om echt in je kracht te komen.

Mijn boodschap aan de gezondheidszorg

Wat heb je werkelijk nodig om te kunnen leven? Je veilig voelen, juiste volledige eerlijke informatie en effectieve hulp ontvangen, zijn essentieel bij een trauma aan de hersenen of het hoofd. Natuurlijk is medische informatie en zorg belangrijk. Ik geloof dat dit echter onvolledig is. Wat mensen met een NAH doormaken is een heftige strijd. Je bent voor je gevoel continu in fight/flight. Dit moet tot rust gebracht worden en geheeld worden. Een persoon met NAH moet, met of zonder hulp, ervaren en leren hoe hij of zij dat (zelf) kan doen. En natuurlijk weet je niet waar je uit gaat komen. Welke beperkingen, of liever gezegd mogelijkheden blijven er over? In ieder geval moet de kwaliteit van leven omhoog. Leven met pijn, zowel fysiek als emotioneel, is overleven. Ik zie mogelijkheden voor alle lotgenoten met NAH om een ander fijn leven te leiden in onze maatschappij. Ervaringsdeskundigen en complementair therapeuten kunnen de huidige medische zorg vollediger maken. Herstellen wordt dan veel meer een menselijk, eerlijk en duurzaam proces.